Het vraagt om Fingerspitzengefühl

Advisurvival.nl

“Was ik te ongeduldig?” Vroeg ik mijn collega in een appje meteen na het overleg. “Nee hoor. Ik had zelf trouwens ook wat moeite met hoe dit verliep”. Het uur vóór deze app-conversatie zaten we met een groepje mensen in een projectoverleg, waarin het niet echt opschoot. Al weken waren we bezig met dit niet onbelangrijke project en het schoot maar niet op. Iedereen bleef maar draaien en over details doorzeuren die allang waren afgetikt. Ik zat me dus al een tijdje te ergeren en nu hadden ze ook nog eens de stukken niet gelezen. “Maar als je de voorbeeld-mail leest, dan zie je toch dat deze punten er allang in staan?!”. Het kwam er stukken geïrriteerder uit dan ik dacht. Mijn collega zat te lachen, die snapte me wel. Ik had maar een bijrol in dit overleg en kwam dus niet vaak aan het woord. Dus als je dan iets zegt, op wat luidere toon, dan valt het wel op.

Tot nu toe was het overleg stroperig en beleefd verlopen. Om de hete brij heen draaien; dat gevoel. Iedereen voelde wel aan dat er iets moest gebeuren, maar niemand deed iets. Het feit dat ik sprak en daarbij ook nog eens mijn irritatie en ongeduld niet onder stoelen of banken stak, werkte als een interventie. Het veranderde de toon van het gesprek onmiddellijk. Ik merkte nu ook wat irritatie bij andere deelnemers aan het overleg, over mijn opmerking. Mensen gingen in de verdediging. Het tempo ging omhoog. En de voorzitter van het overleg greep de nieuwe dynamiek aan om dan toch maar snel een paar knopen door te hakken. He he, dat werd tijd. Actie in de taxi.

Ik toonde dus mijn emotie. In dit geval ongeduld en irritatie. Het was intuïtief, ik dacht er niet bij na, maar ik had het wel in de hand. Het was functioneel. Functioneel je emoties tonen, behoort tot de toolkit van een adviseur. Je kunt ook functioneel boos zijn, of functioneel teleurgesteld. Het is niet gespeeld, of nep, maar je houdt je expres niet helemaal in. Daarmee laat je de ander zien, dat het menens is. Het werkt als interventie in een vastgelopen situatie, of als signaal (‘tot hier en niet verder!’). Of als waarschuwing: als ík al geïrriteerd ben, reken maar dat de directie al helemaal ‘not amused’ zal zijn.

Emoties maken een adviseur menselijk, authentiek en geloofwaardig, maar je moet er ook mee uitkijken. De generaties voor ons zouden zeggen dat het je zwakker maakt. Daar ben ik het niet mee eens, maar te veel met je gevoel te koop lopen kan wel leiden tot onprofessioneel en improductief gedrag. Het moet ook geen therapeutisch praatclubje worden op je werk. Een ander gevaar is inflatie van het effect. “Hij wordt wel vaker boos hoor, trek je er maar niks van aan”. Het vraagt dus om Fingerspitzengefühl.

Durf jij je emoties te tonen in jouw werk?

AUTEUR: CASPER BERKHOUT


In onze LinkedIn Group blijf je vanzelf op de hoogte van de laatste ontwikkelingen van Advisurvival.nl. En natuurlijk vinden we het leuk als je reageert op onze artikeltjes en meedoet aan discussies.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.