Wat een leuke vraag had ik gekregen! Helemaal in mijn straatje en voor een mooie organisatie. Een typische adviesklus: gesprekken voeren, analyseren, conclusies trekken en met een inrichtingsvoorstel komen. En dat op een inhoudelijk terrein waarop ik me nu net wat meer wilde ontwikkelen en profileren. Helemaal blij was ik met deze opdracht.
De gesprekken die ik voerde waren hartstikke leuk. En de voorbeelden die ik opdook voor mijn inrichtingsvoorstel waren echt inspirerend. Ik kreeg een goed beeld van de situatie en de behoeften van de verschillende organisatieonderdelen. Ik had voldoende inspiratie voor een mooi plan. En ik dacht bij mezelf; laat ik dit nu eens lekker vlot aanvliegen. Geen duf rapport. Ook geen ‘A4’tje’. Maar een PowerPoint. Lekker ‘clean’ vormgegeven, met veel beeld (ik had allemaal hippe picto’s gevonden). En weinig tekst; lekker staccato opgesomd in bullets.
Een beetje trots en opgewonden ging ik terug naar de opdrachtgevers. Ik klapte mijn laptop open, zette mijn strakke ‘ppt’ in presentatiemodus en stak, een tikje nerveus maar enthousiast, van wal. Ik had er natuurlijk geen eindeloos verhaal van gemaakt, dus na 10 minuten was ik wel klaar. En toen bleef het nét iets te lang stil… ‘Is dit alles?’, werd er gevraagd. Ik reageerde met een besmuikt ‘eh, ja’. ‘Nou, we vinden het wel een mooie presentatie hoor, maar we zijn zo benieuwd naar het rapport onder jouw verhaal. Met de gespreksverslagen, je analyse en scenario’s en hoe je de implementatie van jouw voorstel precies voor je ziet.’
Ik weet eigenlijk niet meer precies hoe het gesprek afliep. In mijn (vage) herinnering hakkelde ik nog wat en droop af. Ik heb het een beetje verdrongen, denk ik. Ik kreeg nog wel de kans om mijn advies in een tweede ronde nog wat aan te dikken en om te zetten in een rapport. Maar voor mij was de magie en de inspiratie er wel van af. En ik ben nooit meer echt trots of enthousiast geweest over mijn eigen werk. En dat gold voor de opdrachtgever ook wel, geloof ik. Wat een blunder…
Wat ik ervan geleerd heb? Tijdens de intake hebben de opdrachtgevers en ik het over de inhoud en het proces gehad, maar niet over de vorm. Ik had natuurlijk moeten vragen wat hún beeld was bij het eindproduct. En ik had mijn eigen beeld moeten schetsen om te kijken of dat aansloot bij de verwachtingen. Ik was enthousiast en ervan overtuigd dat ik met een goed advies zou komen. Daardoor vergat ik deze fundamentele stappen aan het begin van een adviestraject. En om het maar even positief te ‘framen’: wat een prachtig leermoment.
AUTEUR: CASPER BERKHOUT
In onze LinkedIn Group blijf je vanzelf op de hoogte van de laatste ontwikkelingen van Advisurvival.nl. En natuurlijk vinden we het leuk als je reageert op onze artikeltjes en meedoet aan discussies.