Wat keek ik tegen hem op. Hoogleraar was hij. Ingenieur, betrokken bij projecten van grote historische waarde. Hij schreef veel. Dag en nacht. Met de hand op blanco A4-papier. ’s Nachts stuurde hij zijn werk per fax naar kantoor waar wij ’s ochtends met man en macht aan het tikken sloegen. We hadden een secretaresse, maar die moest ook weleens andere dingen doen, dan stukken typen. Dus ik (jongste bediende, projectmedewerker) sprong regelmatig in. Vaak ook. Altijd eigenlijk. Je leert iemand wel kennen als je z’n stukken uittikt. Er kwam van alles langs. Saaie, formele brieven. Gedreven artikelen voor in de krant. Nieuwe concepten. Plannen, projecten, ideetjes, van alles. Eigenlijk kende ik hem dus best goed, door al die teksten. Maar echt contact hadden we niet. Deze keurige hoogleraar was reuze vrindelijk, maar ook een beetje onbereikbaar. Het moest altijd over de inhoud gaan. Koetjes en kalfjes waren niet zo aan hem besteed. En veel aandacht voor die jonge projectmedewerker had hij niet.
We hadden een kleine dependance in Amsterdam. Gewoon een hoekje in het kantoor van een vormgevingsbureau. Daar werkte de hoogleraar ook vaak, dat was voor hem wat dichter bij huis. Maar hij vond het wel prettig als daar ook iemand van kantoor was. Anders was het maar behelpen. Hij was niet zo handig met koffie en thee, telefoneren en zijn eigen lunch verzorgen. En er moest natuurlijk getikt worden! Dus ik moest regelmatig naar Amsterdam. Daar zaten we dan, met z’n tweetjes. Een van mijn taken was het inkopen van de lunch. Ik kocht brood en beleg bij de supermarkt, dekte de tafel en nodigde de hoogleraar uit om te komen eten. We smeerden, we kauwden, we zwegen. Tot ik op een dag gekookte worst had meegebracht. Dat wist hij wel te waarderen! Hij sprak: “Weet je waar je lekker brood kunt halen? Bij Hartog’s, het lekkerste brood van Amsterdam. Heerlijk met van die gekookte worst”. Dus de volgende keer ging ik naar Hartog’s én ik kocht weer gekookte worst. We smeerden, we kauwden, we kletsen wat. Zelfs over koetjes en kalfjes. Ik had contact gemaakt. Jaren later op zijn begrafenis liet ik een traan.
Inmiddels ben ik ervaren adviseur en manager en tik ik mijn eigen stukken. Maar tot op de dag van vandaag heb ik baat bij mijn ‘gekookte worst-ervaring’ met de hoogleraar. Want daadwerkelijk contact met iemand maken, breekt het ijs, zorgt voor verbinding, waardering en maakt communicatie mogelijk. Sindsdien ben ik bij menig opdrachtgever, directeur of bestuurder op zoek gegaan naar haar of zijn ‘gekookte worst’. En ik geniet nog steeds wanneer dat lukt. Dat moment dat je voor het eerst echt even contact met iemand maakt. Vanaf dat moment wordt alles net een beetje makkelijker. En leuker.
AUTEUR: CASPER BERKHOUT
In onze LinkedIn Group blijf je vanzelf op de hoogte van de laatste ontwikkelingen van Advisurvival.nl. En natuurlijk vinden we het leuk als je reageert op onze artikeltjes en meedoet aan discussies.