Een kleine maand was ik werkzaam als kersverse adviseur in het team. Er viel me één ding heel erg op: deze mensen konden duiken joh! Nee, niet met een zuurstoffles op hun rug de zee in. En ook niet onder hun bureaus (al scheelde dat niet veel). Ik bedoel in overdrachtelijke zin. Zodra de manager met een *piep*klusje kwam, had iedereen het druk. Smoesjes. Excuses. Ik snapte het wel, want dat soort klusjes hebben áltijd haast. Ze zijn áltijd ingewikkeld. Er zijn áltijd al drie mensen over gestruikeld. Dus dat klusje werd als een hete aardappel doorgegeven binnen het team. Maar toen de manager bij mij kwam, zei ik: “Ja hoor, is goed, kom maar op.” Waarom ik dat deed? Omdat toen de puntenteller ging lopen… tik tik tik…
Ik zuchtte of steunde niet en stelde geen moeilijke vragen. Mijn manager kon erop vertrouwen dat die hete aardappel bij mij in goede handen was. Ik ging niet slijmen, mezelf schouderklopjes geven, of verwijtend naar collega’s wijzen. Nee, ik nam opgewekt en zakelijk het *piep*klusje aan. En vervolgens ging ik aan de slag. En onder het motto ‘Let’s get it over with’ jaste ik het klusje zo goed en zo kwaad als het kon er doorheen. En natuurlijk kom je dit soort klusjes niet zonder kleerscheuren door. Het is zwoegen en zweten. En je hakt. En er vallen spaanders. Van dik hout zaagt men planken! Maar… de puntenteller loopt (tik tik tik).
Dit soort klusjes zijn geen show materiaal. Je zet ze niet in je portfolio. Er valt geen eer aan te behalen, zou je denken. Maar wacht eens! Ik had natuurlijk wel punten gescoord. Bij mijn manager en misschien zelfs wel bij mijn collega’s, die wél zuchtten en steunden toen het *piep*klusje langskwam. En op die punten ben ik vervolgens heel zuinig geweest. Ik wilde ze niet inwisselen voor opslag, promotie, of vrije tijd (voor dat soort zaken komt vanzelf een geschikt moment.). Nee, ik spaarde de punten op en wisselde ze in voor speelruimte en rugdekking.
Want ik verzin graag mijn eigen werk. Dat is de speelruimte waarin ik op mijn best ben. De ruimte waarin ik met de leukste collega’s kan samenwerken. Waarin ik succesjes behaal. En een ruimte die ik zelf in bepaalde mate kan afbakenen. En dankzij de vervelende *piep*klusjes en de opgelopen meterstand was mijn manager nu sneller geneigd mij hierin mijn gang te laten gaan.
Ook ga ik graag ‘op expeditie’. Aan de wandel binnen en buiten de organisatie. In dit geval zocht ik samenwerking met lastige partners binnen de organisatie. Ik legde allerlei handige en waardevolle contacten. Met andere directies en teams. Bij dat soort expedities loop je soms risico’s, want het is onbekend terrein en je staat er alleen voor. Voordat je het weet maak je een fout, of loop je op een mijn. Kaboem! Maar ik wist dat mijn manager mij zou komen redden. Dat zou ze vast ook bij die andere adviseurs gedaan hebben hoor. Maar als je wilt dat ze echt voor je door het vuur gaan: laat dan af en toe die teller lopen (tik tik tik).
AUTEUR: CASPER BERKHOUT
In onze LinkedIn Group blijf je vanzelf op de hoogte van de laatste ontwikkelingen van Advisurvival.nl. En natuurlijk vinden we het leuk als je reageert op onze artikeltjes en meedoet aan discussies.